Allemaal hebben we in onze jeugd wel eens een sprookje gehoord waarin een wolf voorkwam. Zo werd de oma van roodkapje opgegeten door de grote boze wolf, moesten de zeven geitjes zich in de klok verstoppen en jaagt Midas de wolf steeds tevergeefs op de drie biggetjes. Al deze sprookjes hebben mede ons beeld van de wolf bepaald. Ook in onze spreekwoorden komt de wolf niet al te gunstig uit de veren. “Iemand voor de wolven gooien” (zie ook "De Dodenrit (muziek)of “een wolf in schaapskleren” zijn geen uitdrukkingen die veel goeds van een wolf doen vermoeden. Toch is er maar een klein deel waar van wat er in deze sprookjes over de wolf wordt verteld.

Andere culturen hebben soms een veel positievere kijk op wolven. De oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika spraken over broeder wolf en de Sorbische gemeenschap in het Oost-Duitse Lausitz kent vooral positieve verhalen en sprookjes over wolven. Ook in onze eigen cultuur zijn er verhalen of mythes die de positieve kant van de wolf aanhalen. Romulus en Remus, stichters van Rome, werden nadat ze te vondeling zijn gelegd opgevoed door een wolvin. Een andere Remus, een weerwolf in de verhalen van Harry Potter probeert zijn wolvenkant te onderdrukken om zo de strijd tegen het kwaad aan te gaan. En ook in Rudyard Kippling's Junglebook spelen wolven een positieve rol als beschermer van Mowgli.

Negatieve sprookjes, mythen en sagen zijn vooral ingegeven door angst: angst voor het onbekende, angst voor een groot roofdier en angst voor hondsdolheid.

(bron : wolveninnederland.nl)